Aftellen in Perth (31-12-2006)

We zijn weer aangekomen op de plek waar we bijna vier weken geleden zijn vertrokken : Perth. Ditmaal niet in het centrum maar in de rustiek gelegen buitenwijk (Swan Valey). Eigenlijk meer gewoon een boerengehucht dat tegen Perth aan is geplakt. Vooral bekend om zijn wijnbouw. Vanuit Albany zijn we doorgestoken via het binnenland naar Bunburry. Daar waren we op onze route al een keer beland en het lag op een redelijke afstand van Perth, wat onze eindbestemming voor dit gedeelte van de trip is. Een groot gedeelte van de weg van Albany naar Bunburry was half verhard. Vooraf dachten we nog : half verhard…. wat zou dat zijn? Dat weten we nu dus. Half verhard betekend gewoon dat het midden van de weg (ongeveer zo breed als één auto) is verhard. Daarnaast is het gravel. Dus als er een tegenligger aan komt ga je alletwee voor de helft op het gravel rijden. Best wel eng als je daarbij ook nog eens gewoon 110 mag rijden. Maar we hebben het overleefd.

Nu dus in Perth. Vandaag en overmorgen zijn de winkels dicht (de meeste dan) dus we hebben vandaag maar boodschappen gedaan. Alleen vergeten champie te kopen. We gaan straks Perth city verkennen en daar zal vast wel ergens een liquor store (drankwinkel) open zijn. We moeten toch toosten! Vanavond big party op de camping met een DJ. Ben benieuwd wat zijn muziek genre is. Australië kennende zal het wel jaren vijftig en zestig zijn…. Meeste radio zenders zijn nogal gedateerd. Het feest zal er niet minder om zijn.

Vanuit Australië willen we IEDEREEN een heel goed 2007 wensen. Veel plezier met ‘oud en nieuw’ en doe voorzichtig met vuurwerk.

Liefs,
Andy en Marjolein

Natuur geweld (27-12-2006)

Na een onrustige nacht op de camping, midden in de nacht gaat er ineens ergens een wekker KEI hard af, hebben we ons vandaag onder gedompeld in natuur geweld. De omgeving van Albany is echt super mooi. Als we straks afknappen op onze nieuwe woonomgeving : Adelaide. Dan gaan we alsnog sponsorship aanvragen bij West Australië om in Albany te gaan wonen. Maar da’s toekomst… eerst het heden maar beleven. De omgeving dus van Albany. Fantastische kustlijn tegen een kleine bergkam aan. Veel groen en super mooie baaien. De eerste bestemming was : two peoples bay. Vernoemd naar de twee rotsen die er in het water liggen. Mooi strand, beetje vervelende geur van al het alg wat aangespoeld was. Dus snel door naar : little beach. Wat een fantastisch mooie omgeving was dat. Mooie rotsen omsluiten een piep (little) klein strandje. We hebben een klim / wandeling gemaakt over de rotsen die het strand omsluiten. Best spannend omdat het langzaam aan vloed werd waardoor de golven steeds wilder over de rotsen sloegen. Zoveel mogelijk over de droge rotsen gelopen. Dat lukte echter niet altijd en op een gegeven moment had de golf ons bijna te pakken. Andy kon nog net (als een aapje) weg springen op een andere rots en ik stond daar tot mijn kuiten in het water. We hebben echt dubbel gelegen van het lachen. Met zijn tweetjes op de rotsen, dat maakte dat we daarna weer dubbel lagen van het lachen om onszelf.

Korte lunch stop in Albany centrum. UITVERKOOP is hier ook echt SALE. Gelukkig kon ik (Marjolein) me beheersen. Heb zelfs een te gave tas van $10,00 laten hangen. Wel een leuke korte broek gescoord. Da’s altijd handig hier met dat heerlijke weer (hoe koud is het bij jullie ook alweer???)

In ieder geval : weer verder met genieten van de natuur, want daarvoor zijn we hier immers. Door naar “the blowholes”, “the gap” en “the natural bridge”. The blowholes didn’t blow (er kwam geen water door de gaten in de rotsen), maar het uitzicht was er niet minder fantastisch door. Ook de andere bezienswaardigheden waren om niet te missen.

Ik zit dit stukje te schrijven onder een heldere sterren hemel. Alle sterren zijn zo helder hier en vooral met zo veel.

Ajuutjes,
Andy en Marjolein

Boxing day (26-12-2006)

Vandaag is mijn zusje jarig! Hier om 16.30 en in NL om 8.30 hebben we d’r lekker wakker gebeld. Althans dat was de bedoeling, maar Fiene (ons jongste nichtje) was ons voor. Heerlijk om elkaar even te spreken. Daarna ook nog even met de andere zus in Almere gebeld en met de andere twee nichtjes gekletst. We zijn weer helemaal op de hoogte van het thuisfront.
In Australië kennen ze geen tweede kerstdag. Het heet hier (net als in de UK en USA) boxing day, zelfs de vuilnismannen moeten werken (we kwamen ze toevallig tegen). De meeste winkels zijn ook open. Gelukkig maar want anders hadden we niets te eten vanavond.
Vandaag is ook de dag dat de meeste Australiërs echt beginnen aan de zomervakantie. De feestdagen achter de rug, caravan ingepakt en rijden maar. Zulke drukte waren we echt ontwent. Gelukkig is het een groot land en verspreid het redelijk. Op campings wordt het wel wat drukker. Maar de regels zijn streng op de meeste campings : na 10.00 uur geen geluidsoverlast. Dus de oudjes (Andy en Marjolein) hebben geen last meer van schreeuwende kinderen (en geloof me die zijn hier genoeg). Heel wat anders dan die lieve nichtjes van ons (ahum).
In de wouden van karri en marri bomen. Grote, grote, grote bomen. Vooral bekend om de kaarsrechte stammen. Niet zo zeer de breedte van de boom maar de lengte telt hierbij (size does matter…) In een van die bossen is een wandeltocht door de toppen van de bomen gemaakt. Indrukwekkend gemaakt (beetje wankel maar wel veilig wankel) en fantastisch om het bos eens van de bovenkant te zien. Daarna doorgereden naar Greens pool. Dat is een echte ‘must see’ volgens de Lonely Planet. Ik weet nu zeker dat meer mensen de Lonely Planet lezen…. tjonge zeg wat een drukte. Dus alleen maar even een foto gemaakt en daarna snel weer weg. Het was overigens wel echt heel erg mooi en ongetwijfeld nog mooier als er minder mensen zijn.
We zijn nu in Albany waar we twee nachtjes blijven. Camping aan het strand en het wordt een beetje afgezaagd maar ook deze is weer errug mooi. Afgezaagd of niet : wij genieten er nog steeds volop van.

Liefs,
Andy en Marjolein

Christmas day (25-12-2006)

Onze eerste kerst in Australië. Waar anders zouden we die moeten vieren dan bij peacefull bay. That’s the real Christmas spirit. Na een heerlijk kerstontbijt (cornflakes : zoals elke morgen) zijn we in ons slakje (zo noemen we onze camper) gestapt en naar peaceful bay gereden. Peaceful bay is een wonderschone baai met helder blauw water (what else is new) en een aantal grote rotsen op zwem / loop afstand. Van de rotsen kon je heerlijk afduiken, een bezigheid waar we de ochtend grotendeels mee hebben gevuld. Daarna een scenic drive (toeristische rondrit) door het idyllische glooiende achterland.
Na een verlaat middagdutje (jaja we worden moe van vakantie vieren) zijn we het verrukkelijke kerstdiner gaan bereiden.

Mince pies
(deeg met warme vruchten)

Oven roast garlic potatoes
(diepvries aardappels uit de oven)
Baked beans
(sorry : rode bonen in tomatensaus, voor Andy)
Haricot verts
(sperciebonen met nootmuskaat voor Marjolein)
Steak
(biefstuk : overheerlijk)

Tea with cinnamon crunch
(thee met kaneelbiscuitje)

In de camp kitchen gezellig gepraat met andere Nederlanders en een compleet gekke Zwitser en Oostenrijker (ze deden ECHT WAAR pindakaas op hun steak die op de BBQ ging : gatver). Later ook nog met een Nederlander die al acht jaar in Perth woont en werkt op de universiteit als biologie docent. Voor ons natuurlijk reuze interessant, niet dat biologie gedoe maar dat hij hier woont. Alhoewel ik wel vroeg of hij niet toevallig gespecialiseerd was in vliegen. Die dag weer erg veel last van vliegen. Maar het rare van vliegen vind ik dat ze er ’s avonds haast niet zijn. Dus ik vroeg aan hem of hij dat toevallig wist, waarom dat was. Ik dacht nog slim te zijn en te denken dat het ééndags vliegen waren. Maar nee : simpele uitleg. Gewoon de temperatuur. Vliegen houden van warmte en als het dus afkoelt dan gaan ze ‘in rust’. Beetje desillusie maar OK, waar wat geleerd.
Hij wilde na acht jaar Australië niet meer terug naar Nederland. Vooral het klimaat en de natuur zijn belangrijke redenen om te blijven. Hij vertelde dat hij zich niet meer Nederlander voelde maar Europeaan. Vriendschappen met Australiërs zijn vooral gezellig, no worries. Vriendschappen met Europanen gaan ergens over, meer op dezelfde inhoudelijke golflengte qua diepgang. Ben benieuwd of wij dat ook zo gaan ervaren.
Liefs,
Andy en Marjolein

Jut en Jul gaan met de kano (23-12-2006)

Vandaag is mijn mama jarig (hiephoi) en we hebben haar vanmiddag (vanmorgen voor haar) lekker uit haar bed gebeld. We staan twee dagen op een fantastische camping in Margaret River. Een plaatsje middenin het bruisende wijngebied van West Australië. Vooraf wilde we hier eigenlijk doorheen racen op weg naar de zuidkust van West Australië. Maar om Margaret River kun je gewoon niet heen. Het start al met de omgeving die verandert in mooie wijnlandschappen. Overal wine estates (wijnmakerijen) die je kunt bezichtigen en waar je wijn kunt kopen. Naast alle wijnbouw ook heel veel artistiekheid (lekker woord weer…) Veel galerieën en dus veel kunst. Variërend van glasblazers, schilderijen, hout, etc. etc. Margriet River schijnt op kunstenaars een inspirerende werking te hebben. Eerlijk gezegd kunnen we ons dat goed voorstellen. Het is een plaatsje met een bijzondere ‘vibe’. Voor ons reden om eens lekker ‘uit te rusten’. Tja het is immers vakantie dus maar even een dagje niet rijden. Heerlijk uitgeslapen, tot 9.00 uur : dat is al bijna 2 uur langer dan normaal. Niet dat we de wekker zetten maar we / je gaat hier gewoon op tijd slapen. Je / we zijn voldaan moe van het buitenleven en geloof me om 21.30 vallen echt je ogen dicht. Rond 22.00 uur liggen we meestal op bed.
Omdat de camping aan de Margaret River ligt kun je hier de camping ook kano’s huren. Zo’n Canadees ding. Met z’n tweeën en een halve peddel (zo’n een kant peddel ding). Snap je het nog? In ieder geval. Het meisje van de receptie vertelde ons al dat je de kano huurt per uur, maar dat je eigenlijk zo lang weg mag blijven als je maar wil : no worries. Wow dachten wij, da’s aardig. Dus wij zwemvesten aan (was ECHT verplicht) en kano bij de rivier oppikken. Dat was al de eerste onderneming. Het grasveld waar de kano’s oplagen kreeg zijn dagelijkse sproeibeurt. Grasveld van ongeveer 10 bij 10 waar 10 sproeiers op stonden alle kanten op. De sproeiers gingen ook nog heen en weer. OK : hoe gaan we dit aanpakken. Wiskundige berekeningen erop losgelaten en de tijd tussen de heen en weer gaande sproeiers geteld. Rennen van links naar rechts en we waren semi droog (paar spetjes) bij de kano’s. Onze kano lag helemaal vol met water (van die PIEP… sproeiers), dus eerst omkeren. Ondertussen weer even schuilen voor een sproeier die onze kant opkwam. Heb je wel eens een Canadese kano watervrij geprobeerd te maken? Wij niet : er zaten randen op dat ding… dus het water wilde er niet echt uit… oeps…. weer even duiken voor de sproeiers. Affijn : water was er (bijna) uit. Nu nog naar de waterkant tillen (tussen de sproeiers door). Wij weer van links naar rechts over het veldje.
Ondertussen bedacht Andy dat een handdoek wel handig was. Hij weer van links naar rechts over het veldje naar de camper om handdoek te halen. Daarna weer terugkomen met de missie om de handdoek droog over te krijgen. (grrr)
Toen het instap ritueel. Ik moest achterin : omdat ik zo goed kan sturen… of zal het met het gewicht te maken hebben gehad …
Ik zat, toen Andy nog. Alles lukte wonderwel. Even een paar keer mopperen over het peddelen maar wonder boven wonder…. we waren op weg.
De Margaret River is een grote rivier.. dus wij hadden ons ingesteld op uurtje of twee à drie te varen. WRONG!!! De rivier was op bepaalde stukken ingedamd. Laat dat nou net bij onze camping zijn. We konden : echt waar, vijf minuten naar rechts en tien minuten naar links. Dat was het. Nee hè…. niet te geloven. Nogal logisch dat het meisje achter de balie zegt dat we zo lang konden blijven als we maar wilden. Tja ze wist natuurlijk uit ervaring dat het nooit lang kon zijn op zo’n klein stukje rivier.
De rest van de middag onze voeten maar op het droge gehouden.
Liefs,
Andy en Marjolein

Regen en afgezet : grrrr (21-12-2006)

Dit schrijf ik in het zonnetje met uitzicht op Geographic bay, in het kleine plaatsje Yallingup. Niet verkeer dus. Vanmorgen wilde we de beroemde pier van Busselton gaan bekijken. Zo geschiede het dus. In de camper en hup… richting Busselton. De lucht werd wel wat donker… maar ach… we zijn op vakantie dus laten we eens gek doen. De pier (jetty) was twee kilometer lang en gebouwd begin 1900 voor het aanmeren van schepen. Op dit moment de langste pier op houten palen van het zuidelijk halfrond. (tja ze moeten wel wat interessants schrijven in die foldertjes) De pier is aangelegd om grote schepen aan te laten meren met goederen voor west Australië. In de lonely planet stond dat er een treintje ging waar je mee heen kon en lopend terug… dat wilde wij : meneer en mevrouw toerist, wel. Helaas, treintje reed niet. Wanneer weer wel dat konden ze niet zeggen, no worries… lopen was ‘piece of cake’. Dus wij beginnen vol goede moed en zeg nou eerlijk, wat is nou twee kilometer heen en twee terug. Helemaal niets voor ons sportievelingen. Alleen het weer… zoals op bovenstaande foto te zien is waren de wolken nogal donker. Pelleboer kennen ze hier niet in Oz. Je raad het al: een wolkbreuk niet normaal. Helemaal zeiknat waren we. Geen dolfijn te zien natuurlijk (dat was de andere omschrijving in de folder : wilde dolfijnen aan het einde van de pier). Op onze terugweg wel ‘wilde’ japanners…. waar wij tussendoor moesten slalommen (ze hebben nogal korte beentjes).
Maar snel opgewarmd in de camper en door naar een bezienswaardige vuurtoren. Dat was het inderdaad. Leuke rondleiding gehad. Wist je bijvoorbeeld dat alle vuurtorens een andere lichtcode hebben? Wij niet en nu wel. Die van Cape Naturaliste is : 2,5 seconden wit en 7,5 seconden rood. Best logisch: anders vaar je als schipper hier in West Australië. Denk je dat je de bij de vuurtoren van Texel bent. Nooit zo over nagedacht, zelfs op vakantie leer je iedere dag.

Uiteindelijk aangekomen op de plaats van bestemming op een mooie camping. Mooie campings hebben we voorheen al vaker gehad en eerlijk gezegd mooier dan deze hier. Je voelt je dan toch een beetje bekocht : of zoals Andy zegt : afgezet als je dan 50$ moet betalen. Andere campings zijn tussen de 20 en 30 dollar. Maarja, ons motto is dat je altijd één keer op vakantie afgezet moet worden. Nou hebben we dat ook weer gehad. Of zijn we zuinige Hollanders??

Met de kerst is het hier een gekkenhuis. Iedereen trekt erop uit. Van alle kanten werd ons geadviseerd om vooruit een plaatsje te boeken. Tegen onze wil in toch maar gedaan : we zijn immers op vakantie en willen NIETS of weinig vastleggen. We weten dus nu waar we zijn met kerst. Nu nog nadenken over het kerstmenu. (broodje kaas of broodje ham… of laten we eens gek doen : alletwee). We houden jullie op de hoogte (hihi : alsof dat belangrijk is)

Liefs voor nu,
Andy en Marjolein

Cultuur (19-12-2006)

De afgelopen dagen zijn we weer naar het zuiden richting Perth gereisd. We zijn nu in Fremantle : een klein plaatsje 10 km onder Perth. Een groot gemis aan Australië is de niet aanwezige cultuur. Het is nog maar 400 jaar dat de Nederlanders ‘aan boord’ kwamen. Geen mooie oude kerkjes waar we best wel dol op zijn, geen oude gebouwen, weinig historie. Tja cultuur is er wel, belangrijke cultuur zelfs. 40.000 jaar aboriginal culture. Op de weg naar het zuiden hebben we twee belangrijke historische plaatsen aangedaan. De eerste was Greenough, een klein plaatsje onder Geraldton. Eind 1800 was het een bruisende nederzetting. Er werd veel gehandeld in katoen. Ongeveer 11 gebouwen uit die tijd zijn helemaal behouden gebleven en in het beheer van het wereld erfgoed gekomen. Een stichting runt het geheel en doet in onze ogen zeer goed werk. Het geheel is toegankelijk voor publiek (tegen betaling natuurlijk). Je wordt via een wandelroute meegenomen naar die tijd. De gebouwen zijn ingericht zoals destijds. Erg interessant. Het mooiste is dat de inname van het land van de aboriginals (een zeer naar kantje van de Australische geschiedenis en ook het heden overigens) met respect verweven was in de tentoonstelling. Op grote muren stonden fragmenten van een dagboek beschreven van een verdreven aboriginal man. (indrukwekkend).

Na een overnachting in Jurrien Bay (zeehonden aan de pier op ÉÉN minuut afstand van onze camping…) zijn we doorgereisd naar New Norcia. Vernoemd naar Norcia in Italië de geboorte plaats van Benedictus. De Benedictijnse (hoop dat ik dat goed schrijf) nederzetting is opgezet eind 1800 om (hoe kan het ook anders) aboriginals ‘te bekeren’. Begin 1900 was het een bruisend klooster met enkele honderden monniken. Op dit moment wonen er nog ongeveer 15 die allemaal een eigen taak hebben. (bakker monnik, molenaars monnik, boer monnik, financiën monnik, schilder monnik, bouw monnik) We hebben een rondleiding gehad door het dorp en het museum. In het museum hingen indrukwekkende schilderijen die in het verleden allemaal door monniken aangeschaft zijn vanuit Europa. De rondleiding door het dorp bracht ons in de gebouwen die niet vrij toegankelijk waren. Dit keer echt geen ‘kale’ kerken. Maar zeer rijk beschilderde kerken en kapellen. Het leven van de monniken is ook zeer bewonderenswaardig. Iedere dag hetzelfde ritme, volgens de regels van het Benedictijns geloof. In dat ritme zit wel iedere dag tijd ingebouwd voor recreatie (zwembad en fitness ruimte zijn aanwezig) en voor studie. De meeste monniken zijn dan ook doktor in de huppeldepup, maar doen er helaas niets mee. Maandelijks komen er nieuwe monniken op proef, maar heel weinig kiezen echt voor het leven als een monnik.

Solliciteren mocht altijd : helaas Andy wilde niet achterblijven… nee hoor… gelukkig maar!

Liefs,
Andy en Marjolein

Wow (14-12-2006)

Zwemmen met manta ray’s : wow! We hadden een kleine groep, wat wij wel zo fijn vinden. De ‘speedboot’ gaat naar een baai in de omgeving waar de manta ray’s normaal gesproken zijn. Een vliegtuig vliegt over (ja echt waar) die vertelt de boot waar de manta’s zijn en de boot gaat erop af. De gids springt het water in en gaat kijken of de manta wil ‘spelen’. Als dat OK is stapt de rest allemaal het water in (heel voorzichtig.. : en da’s lastig met flippers aan). De gids geeft aan waar de manta zich bevindt en dan begint het : zwemmen met de manta ray. Eigenlijk niet te omschrijven. Een aantal malen ging de manta recht onder ons door. Je voelt je dan best wel nietig. Zo’n vis is maar liefst vier meter groot en ‘vliegt’ onder je door. FANTASTISCH!!!
Totaal hebben we drie keer met de manta’s gezwommen, ongeveer een uur lang (totaal). Daarna naar het rif om op mooie plekken te gaan snorkelen. Ook dat was weer ongelofelijk mooi (straks raak ik door de woorden heen om ‘mooi’ extra waarde te geven…). We hebben op veel plekken in de wereld gesnorkeld, maar dit was werkelijk de mooiste plek. Bonaire is er niets bij. Heel veel mooi gekleurd en vooral levend koraal. Daarnaast werden we getrakteerd op vier echte HAAIEN. Nurse sharks waarvan de grootste 1,5 meter was. (Marjolein hoefde niet eens te gillen door haar snorkel). Best stoer dat we ook met haaien hebben gesnorkeld. Schildpadden (huge) en heel veel mooie visjes. Jullie moeten allemaal de visgroetjes hebben van Nemo.

Ook van ons groetjes!
Andy en Marjolein

p.s. op de foto een schildpad die ons even : “hé dude” komt zeggen. (dat is tenminste wat die ozzies iedere keer zeiden als er een turtle boven water kwam)

Coral bay (13-12-2006)

Tja de naam doet al veel vermoeden. Alles wat je bij de naam kunt voorstellen klopt! Een fantastische mooie baai, het begin van het Ningaloo reef (het linkerzusje, nee geen Femke Halsema, van het great barrierreef) . Het Ningaloo reef is het thuis van de whaleshark en HUGE (grote) manta ray’s. Helaas is het nu niet het seizoen van de whaleshark (overigens totaal ongevaarlijk voor mensen : eet plankton) maar manta ray’s zijn er het hele jaar door. Het rif begint hier 20 meter vanaf het strand dus het is echt genieten geblazen. Daarnaast de omgeving : een lievelijk baaitje voorzien van wederom tekenfilmblauw water. Ze hebben alleen vergeten om de verwarming van het water uit te zetten. Maar liefst 30 graden + is het water. Heerlijk lekker warm dus. (gaat Andy ook eindelijk eens in zee, nee… ik moet bekennen : hij is stoer geweest en is er al een paar keer in geweest). Morgen gaan we een tour doen : snorkelen met manta ray’s die gemiddeld 3 à 4 meter doorsnede zijn. Nou gil ik al door mijn snorkel heen als ik een klein sardientje langs zie zwemmen… dus Andy heeft maar oordopjes meegenomen. Ik ben benieuwd. Vanmiddag met het snorkelen al een klein voorproefje gehad : een ‘kleine’ rog gezien. Wat ‘vliegen’ ze toch gracieus door het water.

Er moet toch ook nog wat geschreven worden over de vriendelijkheid van de ozzies. Want dat zijn ze zeker. Ze groeten bijvoorbeeld in het verkeer. Dus als je hier bijvoorbeeld op highway 1 rijd, zeg de A1 van Amsterdam naar Amersfoort, dan steek je gemoedelijk je hand op naar je tegenligger. Apart… dat wij het de eerste keer zagen dat we dat er iets met de auto was.. maar nee hoor. Gewoon even : hi mate!
Dus als toerist doe je natuurlijk je best om zo min mogelijk op te vallen en ga je de gewoonte overnemen. Nou kan het nogal makkelijk op de highway 1. Je komt soms wel een uur lang geen auto tegen. Dan ben je dus blij als je even je arm kan bewegen door te zwaaien naar een tegenligger. Lijkt me wat lastiger op de A1… kun je net zo goed je hand omhoog blijven houden….
Even een uitstapje over zo min mogelijk opvallen als toerist. Heb je wel eens twee Nederlanders een wetsuit zien passen? Nou de ozzies hier in Coral Bay vanmiddag dus wel. En lachen joh dat ze deden. Andy en ik moesten een wetsuit aanpassen die we morgen aan zouden trekken als we gingen snorkelen. (op zee werkt de verwarming niet) Nou weten degene die al eens een wetsuit aan hebben gehad dat het echt een klote klusje (ohhh) is. Wij de pashokjes in en natuurlijk stond de winkel propvol dat we er weer uitkwamen. Dus wij showen vol trots : ze passen! We kijken elkaar heel onwetend aan… waarom lachen ze nou zo? Blijkt dat de rits achter moet bij een wetsuit… tja weten wij veel. Zie je ons staan… gelukkig maar dat we overmorgen weer weg gaan. Morgen op de boot zullen we het in ieder geval niet vergeten!
Om terug te komen op de vriendelijkheid van de ozzies. Wij hadden enkele dagen geleden op Monkey Mia een catamaran tour geboekt. Zitten we enkele uren later rustig bij ons campertje. Komt de man van het bookings office ineens naar ons toe met een briefje in zijn hand. Hij was van plan het briefje op ons voorraam te plakken en was bij de receptie langs geweest om te vragen op welk nummer we stonden. Op het briefje stond dat hij iets had wat wij wellicht kwijt waren. We waren ons van geen kwaad bewust. Ineens begon er een lichtje te branden… fotocamera. Wij zoeken en inderdaad we konden hem niet vinden. Even langs het bookings office gelopen en voila : de camera weer terug.
Dat is het voor nu: morgen meer en hopelijk met foto van een manta ray.

Liefs,
Andy en Marjolein

42 graden, geen wind en VLIEGEN (11-12-2006)

We waren er al voor gewaarschuwd: hitte en vliegen. Tjonge zeg dat is echt irritant. De hitte die is wel lekker, wel warm maar daar kan je iets tegen doen. Zwemmen, koude douche en vooral rustig aan. Maar vliegen…echt irritant. De ozzie vliegen zijn ook nog eens gespecialiseerd in holtes. Ze hebben een tactiek ontwikkeld die nederlandse vliegen ze niet na doen hoor. Met een stuk of tien uit het niets ineens op je hoofd en op zoveel mogelijk plekken landen. Als ze jou dan hebben gehad dan zijn ze wel zo aardig om je daarna (even) met rust te laten. Dus denk je net poeh… lekker vliegloos zit ik hier te zitten… WRONG!! Daar komen ze weer: familie vlieg. Marjolein heeft een apart tactiek om ze van zich af te krijgen. Ze doet een soort – hoofd-schouders-knie-en-teen-knie-en-teen. Maar dan hoofd-schouders-ogen-neus-ogen-neus. Andy gaat het gevecht met ze aan en heeft er echt waar al enkele met een karateslag gedood. Maar…. we klagen niet hoor. We zijn op een paradijselijk plekje van Australië beland. We zijn in Shark Bay. (ja er zijn echt haaien hier: afgelopen week nog een tijgerhaai van 3 meter) in Monkey Mia.
Monkey Mia is eigenlijk alleen een resort. Het is geen plaats, alleen een landtong waar een resort neer is gezet. Het moet gezegd worden het is er echt paradijselijk. Helderblauw turquois water heel ondiep dus erg licht van kleur. Maarja waarom dan een resort in de middle of nowwhere? In Shark Bay zit een dolfijnen groep waarnaar onderzoek gedaan wordt. Iedere morgen komen dolfijnen tot aan het strand voor hun snackjes in de vorm van lekkere visjes. Ze zijn volledig vrij en komen uit zichzelf naar het strand. Eigenlijk super toeristisch (wel kleinschalig) en daarom niet echt ons ding. Maar hé hoe vaak komt het nou voor dat je in je voeten in het helderblauwe water staat en een meter voor je zwemt een dolfijn? Dus we zijn toch maar twee nachtjes hier op het resort beland.. De ontmoeting vanmorgen met de dolfijnen was erg speciaal. We hadden eerder deze week al in de krant gelezen dat er een baby dolfijntje is geboren en dat er een prijsvraag is uitgeschreven voor een naam voor het ‘kalf’. En vanmorgen was mama er inderdaad om haar mooie baby te showen. Schattig!!!
Wat doe je nog meer als het 42 graden is? Inderdaad: het water op / in. We hebben dus een tour gedaan met een catamaran. Shark Bay is namelijk ook een bijzonder water natuurpark. Er komen naast de dolfijnen zeer veel ander ‘marine wildlife’ voor. Het bijzonderste beest is de Dungong. De wat… de Dungong. Geloof me, wij hadden er ook nog nooit van gehoord. Het beest lijkt nog het meeste op een kleine walvis / zee koe die leeft van zeegras (wat hier bijzonder veel groeit in de baai). Ze komen op niet veel andere plekken ter wereld voor. Daarnaast, zoals al eerder gezegd, haaien, schildpadden, zeeslangen en lots of fish.
We hebben inderdaad Dungong’s gezien. En wederom een moeder met een kleintje. Zo vertederend en schattig (maar dat mag ik niet te vaak zeggen van Andy…).. Kleine Dungong’s liften mee op de rug van mama. Ze gingen vlak voor onze boot langs. We kregen ook gezelschap van dolfijnen die heerlijk naast de boot mee zwommen en sprongen. We hebben ons prima vermaakt.
Morgen gaan we weer verder naar het noorden. We hopen dat de wind wat toeneemt : minder vliegen. We hebben besloten om niet via het binnenland terug te gaan naar Perth, maar dezelfde weg naar beneden. Het wordt al erg warm en hoe meer je het binnenland ingaat, hoe warmer het wordt. We gaan dus weer via de kust naar beneden. Maarrrr eerst nog verder naar boven.

Dag allemaal,
Andy en Marjolein

Damn kangaroo!!

OK stel je maar weer eens voor: een stille weg midden door een national park. Geen auto voor je, geen auto achter je en al zeker een uur lang geen auto gezien. Kun je het je voorstellen? Echt heel erg rustig.. mooi, maar rustig. Wij rijden daar heerlijk in het rond. Radio op KEIhard : ‘radar love’ van de Golden Earring (tja ook hier waren ze eens beroemd). Op dat moment besluit een stomme kangaroe op de weg te springen. Waarom precies op dat moment? Hij (of zij) kon even wachten… er was immers toch verder niemand op de weg. Even wachten en de weg was veilig om over te steken. Maar nee hoor…. even ‘dutchies’ pesten moet de kangaroe gedacht hebben. Wij boven op onze rem, want als je een kangaroe raakt in Australië en het arme beest leeft nog moet je het zelf ‘handmatig’ afmaken. En aangezien wij natuurlijk van die watjes zijn … willen we dat natuurlijk niet. Een andere optie is om gewoon extra gas te geven en goed te mikken. Maarja geeft ook weer zo’n deuk in je auto als je geen ‘bullbar’ erop hebt zitten. Aan het aantal dode kangaroe’s langs de weg te zien hebben veel ozzies hun geluk al getest. Je ziet ze echt met bosjes langs de weg liggen zodra je buiten de stad komt. Maar om weer even terug te gaan naar mijn verhaal. Ik stond bovenop mijn rem en gelukkig niets geraakt. Wel echt de schrik van ons leven gehad. Van dat schrikken alleen al zou een ongeluk kunnen gebeuren. Maarja overleefd. Eerder van de week hadden we trouwens ook al eens de ‘schrik’ overleefd. Ze rijden hier links…. dus wij rijden ook links hier. Maar als je lekker loopt om een stadje te bezichtigen en je bent meerdere dingen tegelijk aan het doen: praten, wijzen, slokje water drinken… als je dan ineens oversteekt gaat het fout. Wij zijn nou eenmaal niet gewend om eerst naar rechts te kijken en dan pas naar links. We kijken naar links en steken over. SHIT…. da’s hier niet zo handig. Dus toen hadden we alletwee de schrik van ons leven. De automobilist denk ik ook :-)

Vanmorgen opgestaan en aan de overkant van de weg konden we meteen genieten van het voeren van de pelikanen. Echt aparte beesten. Een oud rimpelig vrouwtje vertelde een verhaal en gaf alle kinderen een visje om ze te voeren. De pelikanen snappen echter niet dat kinderhandjes niet zijn gemaakt voor ruw happen. Een aantal tranen dus. Maar wel apart om van dichtbij mee te maken. De pelikanen zijn wilde pelikanen maar hebben een neusje voor lekkere visjes… Het verhaal is ontstaan doordat aan de overkant van de weg vroeger een visser woonde die na een nacht vissen ’s ochtends om 8.45 uur zijn gevangen vis schoonmaakte en de restjes weggaf aan de pelikanen. Pelikanen die overvlogen (en nog steeds overvliegen) zagen de samenscholing van andere pelikanen en zeemeeuwen en kwamen ook naar beneden om visresten te halen. Nog steeds wachten iedere dag enkele tientallen pelikanen om 8.45 uur op de visjes. De visser is allang overleden maar vrijwilligers hebben het overgenomen. Gesponsord door donaties van de bezoekers iedere morgen.
Vandaag hebben we het Kalbarri National park bezocht. Een vreemde belevenis. Zoals al eerder gezegd rij je in een groene wijdse omgeving. Opeens is er een afslaag naar een national park. Die neem je. Betalen bij de ingang gaat doormiddel van geld (10$) in een zakje doen, kwitantie eraf scheuren en zakje deponeren in de bus. Zo simpel is dat. Geen controle, geen bemensing van de ingang, gewoon een bus. Aangekomen bij het uitzichtpunt (waar je natuurlijk alleen van kan genieten want het is nog steeds rustig hier) heb je ineens een overweldigend uitzicht. Een rivier die zich miljoenen jaren lang heeft uitgeslepen in het landschap en daardoor enkele honderden meters beneden het uitkijkpunt ligt. (voor USA gangers: zelfde ervaring als Grand Canyon.. maar dan in het klein)
Wederom vele gelukmomenten vandaag (zullen ze opraken…) Het mooie van geluk is dat er altijd genoeg is. Als je in de omstandigheid bent om een gelukmomentje te kunnen oogsten moet je dat natuurlijk zeker niet nalaten. Dat doen wij dus ook niet ;-)

Dikke knuffels,
Andy en Marjolein

Een week (8-12-2006)

Wij zijn alweer een week op vakantie. Het lijkt al veel langer. Dat zou een verkooppraatje kunnen zijn. Betaal voor een week en krijg het gevoel van twee weken. Lekker goedkoop ook. J
Gisteren hebben we overnacht in Geraldton. De grote plaats in deze regio. We waren het al helemaal ontwend: drukte! De stad zelf maakte op ons weinig indruk. Vergane glorie van een badplaats à la Zandvoort (sorry Joyce….). Snel door dus naar het noorden. En hoe mooi is het daar weer. Vandaag zijn we via de coastal scenic road naar Kalbarri gereden. Kalbarri ligt nabij het Kalbarri national park. Voor de verandering geen geel zand (ook wel maar niet zo veel) maar groene beplanting en rode kliffen en zeegrotten. De kust blijft toch echt adembenemend. We denken er dan ook hard over na om straks in onze nieuwe woonomgeving langs de kust te gaan zoeken naar woongelegenheid. De zee die op de rotsen inbeukt, het strand wegslaat en geulen achterlaat op het strand als het zich terugtrekt. We hebben er vanmiddag zeker een uur ademloos (nou ja bijna ademloos anders waren we er niet meer) naar zitten kijken. Ik (marjolein) heb zelfs nog kunnen mediteren : stilte oefening (Von: yes yes yes het lukt me hier wel hoor) Onze camping is absoluut beachfront, zoals ze dat hier noemen. We kijken dus vanuit het raam naar het strand. HEERLIJK
We hebben een eigen picknick plaats naast de camper en de afwas gelegenheid twee stappen lopen. We kunnen ook in de camper afwassen, maar ja waarom makkelijk doen als het moeilijk kan J…
We krijgen regelmatig bezoek van de roze kakketoo die je kunt vergelijken met duiven op de dam. Het zijn er veel, maken lawaai en poepen op je hoofd. Bij ons nog niet hoor… gelukkig. Of juist niet want vogelpoep brengt gelukt toch? Ze zijn wel erg mooi en wij vinden het fantastisch dat je zulke vogels hier gewoon ‘vogelvrij’ hebt vliegen.

Liefs,
Andy en Marjolein

zonsopkomst vanuit vliegtuig.....

Foto's zijn vanaf afgelopen zondag... maar ik wilde ze jullie niet achterhouden.

Vertrouw nooit de TomTom (5-12-06)

West Australië kenmerkt zich door zijn uitgestrektheid en is uitermate dunbevolkt. Tenminste zodra je buiten Perth komt. De steden/dorpen/gehuchten liggen ver uit elkaar en daartussen is echt NIETS (afgezien van fantastische natuur dan) Vandaag zijn we verder naar het noorden getrokken en hebben onze trouwe reisgezel: TomTom ons de weg laten wijzen. Hij gaf al snel een duidelijke route. Tot zover nog niets aan de hand. Tot de weg ineens overging in een gravelroad. (zand, stenen, gaten en veel ribbels). Wij dachten nog optimistisch laten we even kijken, wellicht is de weg straks weer beter. Niet dus. Tot hoever blijf je dan volhouden? De camper was inmiddels flink door elkaar geschud inclusief de inhoud (onze spullen). Teruggaan is ook zo’n zonde als je er bijna bent. Maar wanneer ben je er bijna, hoe weet je dat? Dus nog maar even door. Op een gegeven moment kom je op een punt dat teruggaan ook geen zin meer heeft… dus je zet nog maar weer even door. Wij reden met een gangetje van 60 over de highway…. echt waar TomTom noemde deze gravelroad een highway…ineens kijk ik in mijn achteruitkijkspiegel… zit er een grote roadtrain (vrachtwagen met vier opleggers) achter me te kleven. Nee hè… ook dat nog. Dus maar even netjes aan de kant, ramen sluiten en ventilatierooster dicht. Zoef… even remmen want de stofwolk die erachter aan kwam was zo heftig dat we echt niets meer zagen. Uiteindelijk… om een lang verhaal kort te maken, duurde deze lijdensweg anderhalf uur. Maar we hebben het overleefd en de camper ook. Gelukkig maar want van ANWB praatpalen hebben ze op die gravelroad nog nooit gehoord J

Aangekomen bij ons hoogtepunt van de dag. Pinacles dessert: een natuurpark met door erosie ontstane lime stone rotsen. De kleur van het zand (dessert is in dit geval geen toetje maar woestijn) was heel intens geel, bijna okergeel. Dat geel stak fantastisch af tegen de blauwe lucht.

We overnachten vandaag in Dongara. We staan op een camping pal aan zee en vanuit ons raam hebben we direct uitzicht op het strand en de Indische oceaan. We hebben niet te klagen dus.

Liefs,
Marjolein en Andy

De verwondering (4-12-06)

Om te beginnen nog even terug naar zondagmorgen; aankomst Perth. Degene die wel eens een lange vliegreis gemaakt hebben, kennen dat gevoel wel. Half slaperig bij een bagageband, wachtend en hopend dat je koffer goed doorgelabeld is vanuit Amsterdam. Wij dus ook afgelopen zondag. Tussen de wachtende mensen loopt een beveiligingsmevrouw met een ‘snuffelhond’. Hij loopt overal vrolijk snuffelend tussendoor en na ook onze rugzak te hebben besnuffeld loopt hij door…. althans dat dachten we. Hij maakt een korte schijnbeweging en komt terug bij onze rugzak en gaat pontificaal op zijn billen zitten. SHIT!!! Iedereen kijkt natuurlijk… Andy verdenkt mij meteen van het meenemen van ‘poedersuiker’…. maar niets was minder waar. Deze honden zijn getraind op het ruiken van verse etenswaren. Wij hadden inderdaad twee appels in onze rugzak zitten en hadden die net voor de landing in het vliegtuig opgegeten. Maar de geur was nog niet verdwenen. Na een korte ondervraging van de beveiligingsmevrouw aan ons (niet volgens de Zaanse methode) kreeg het hondje zijn beloning en konden wij verder wachten op de koffer, die overigens vrij snel daarna kwam.

Sinds vandaag voelen we ons een slakje. Ons eigen huisje altijd bij ons, gelukkig niet op onze rug. We hebben Perth verlaten en kwamen vrij snel terecht in de ‘echte’ natuur. Wijdsheid en vergezichten alom. Het valt ons wederom op dat de wegen zo ontzettend rustig zijn. Je kunt rustig een uur rijden zonder tegenliggers of inhalers tegen te komen. Onderweg even een picknick en alles even uittesten. Andy natuurlijk, want die moet altijd alle nieuwe dingen testen. Dus de kastjes, knopjes en deurtjes werden allemaal getest. Ook maar even het chemisch toilet testen. Beter op een rustige picknick plaats dan op een drukke camping dachten wij. De mevrouw van het verhuurbedrijf was vergeten te vertellen dat je eerst een ‘klepje’ open moest zetten. Dus we hadden meteen een plaatselijke overstroming, gelukkig getest met een kleine boodschap.
Uiteindelijk aangekomen bij onze bestemming voor vandaag : Lancelin. Het surfmekka van West Australië en schijnt ook geliefd te zijn bij internationale surfers. Het wow-gevoel kwam na onze eerste ontmoeting met de Indische oceaan. We hebben een half uur op het strand gelopen zonder iets tegen elkaar te zeggen. Het is haast niet te omschrijven. De kleur van het water lijkt veel op turquoise en het strand is van helder wit fijn zand. We hadden het strand overigens voor ons zelf alleen. Dat gevoel is niet te omschrijven. Een mooi strand, prachtige zee en even alleen (met zijn tweeën dan) op de wereld te zijn. We hebben ons een uur lang uitgeleefd in de golven en hebben daarna heerlijk terug gewandeld. In het kader van de sportiviteit: genoeg beweging voor vandaag.

Liefs van ons.

Thuis.... (3-12-06)

Vanmorgen vroeg aangekomen in Australië. Het voelt meteen heel erg vertrouwd, de geur, de mensen, de natuur. Het voelt niet als vakantie, maar als thuis. Gelukkig maar toch?
Vanaf het vliegveld hadden we een alleraardigste taxichauffeur die vrolijk aan het vertellen was over de bezienswaardigheden. Wisten we natuurlijk allang ……
Hij was nu vooral druk met het volgen van cricket. Een five day trail tussen Engeland en Australië. Stel je voor: ben je vijf dagen op niveau aan het sporten, kan het nog gelijk spel worden ook. Hoe frustrerend is dat? Hij kon gelukkig begrijpen dat wij er helemaal niets aan vonden.

Vandaag is de zomertijd ingegaan in Western Australia. Het gaat om een proef van 3 jaar. Daarna moet er gestemd worden of dit definitief moet worden. Het tijdsverschil met Nederland is nu 8 uur. Omdat de overheid niet kon beslissen over de zomertijd in WA, gaat het dit jaar midden in de zomer in. Vanaf volgend jaar is het gewoon in op de laatste zondag in oktober. Zomertijd eindigt ook hetzelfde als in de meeste andere plaatsen, namelijk de laatste zondag in maart. Er is heel veel commentaar op de zomertijd. Als je hier met mensen praat dan willen de meeste, ook onze taxichauffeur, het helemaal niet hebben. Waarom blijft echter heel onduidelijk...

Ons hotel in Perth is het Miss Maud Swedish hotel. Het personeel loopt in Zweedse klederdracht en morgenochtend krijgen we een echt Zweeds Smorgasbord breakfast . Dat schijnt fantastisch te zijn… dus maar even van genieten. Als we de camper ophalen zullen we weer braaf yoghurt met muesli gaan eten :-(
De kamers zijn ook allemaal in Zweedse traditionele stijl, heel gemoedelijk. Perth is helemaal in de kerstsfeer. Dat is toch wel raar. Wij lopen in onze korte broek, de zon schijnt en dan loop je ineens tegen een kerstboom aan. Ben benieuwd hoe wij dat straks gaan ervaren: kerstvieren met een zonnetje die circa 30 graden warmte straalt.
Vooral veel uitgerust vandaag van de toch wel twee zware vliegreizen. Je moet toch je lichaam tijd geven om bij te komen daarvan. Daarnaast moeten we nu toch echt eens gaan beginnen met onthaasten. Het echte gevoel krijgen van niets moeten. We beseffen ons heel erg goed dat dit grote luxe is. 9 weken lang niets hoeven en geen verplichtingen. Leven bij het moment… in het moment. Ben benieuwd, eerst maar eens onthaasten.

Liefs,
Andy en Marjolein

Hongkong (2-12-06)

Na een lange, maar goede vlucht zijn we aangekomen in Hongkong. Een heerlijke temperatuur van ongeveer 20 graden en wederom een fantastische ontmoeting met deze wonderlijke stad.
Na een paar uurtjes slaap hebben we zojuist de omgeving van het hotel verkend. Het drukke Hongkong is ook zo intens in balans. In de directe omgeving van het hotel heb je allemaal kleine parkjes, prachtig mooi groen en overal plaatsen om te sporten. We kwamen zelfs een sportplaats voor ouderen tegen. Heb maar een foto voor je gemaakt Ton :-)
Het uitzicht vanuit het hotel vanaf de 30e etage is trouwens ook niet verkeerd hoor.
Het risico op weggaan met een lege portomonee is overigens ook niet echt aanwezig. Het is echt spotgoedkoop hier. We hebben net even bij een kleine bakkerij twee croissantjes, krentenbol (of iets wat daarop moet lijken), een donut, een muffi, blikje cola en een flesje water gehaald. We waren omgerekend €1,80 kwijt.
Vanavond door naar Perth, vanuit daar volgt ons volgende bericht.

Eindelijk op Schiphol (1-12-06)

Stel je voor… je zit in de trein naar Schiphol en je komt langs je kantoor. Je kijkt toevallig (ahum) naar buiten en ziet daar op het dak van het kantoor allemaal lieve collega’s uitbundig staan zwaaien. Hoe gaaf is dat? Wij vonden het in ieder geval een super begin van onze vakantie. Want die begint nu echt!

Inmiddels zijn we op schiphol aangekomen
en zijn we veilig door de paspoort controle gekomen. Zelfs Andy :-)
Het hele gedoe met de plastic zakjes is zwaar overdreven. Je krijgt een minuscuul klein zakje en daar doe je de vloeibare spullen in. Niemand die dat controleert.
Ons eerste traject is van Amsterdam naar Hongkong. Vanuit daar vliegen we 16 uur later door naar Perth. In Hongkong hebben we een dagkamer in hotel Panda (hoe kan het anders) dat ‘toevallig’ boven een immens winkelcentrum zit. Drie keer raden wat Marjolein gaat doen….
Het voelt goed om hier eindelijk te zijn. De afgelopen dagen zijn er echt teveel tranen gevloeid. Zelfs van volstrekt vreemde afscheid nemende mensen hier op Schiphol begonnen ze al weer te rollen bij Marjolein. Hoe erg kan het zijn..

Voor nu hele lieve groetjes van ons alletwee en waarschijnlijk tot ergens begin volgende week als we weer in de gelegenheid zijn om onze weblog te updaten (lijkt wel een hypotheek van de Rabobank…..)