Life is what happens to you when you are busy making other plans.

vrijdag, december 15, 2006

Coral bay (13-12-2006)




Tja de naam doet al veel vermoeden. Alles wat je bij de naam kunt voorstellen klopt! Een fantastische mooie baai, het begin van het Ningaloo reef (het linkerzusje, nee geen Femke Halsema, van het great barrierreef) . Het Ningaloo reef is het thuis van de whaleshark en HUGE (grote) manta ray’s. Helaas is het nu niet het seizoen van de whaleshark (overigens totaal ongevaarlijk voor mensen : eet plankton) maar manta ray’s zijn er het hele jaar door. Het rif begint hier 20 meter vanaf het strand dus het is echt genieten geblazen. Daarnaast de omgeving : een lievelijk baaitje voorzien van wederom tekenfilmblauw water. Ze hebben alleen vergeten om de verwarming van het water uit te zetten. Maar liefst 30 graden + is het water. Heerlijk lekker warm dus. (gaat Andy ook eindelijk eens in zee, nee… ik moet bekennen : hij is stoer geweest en is er al een paar keer in geweest). Morgen gaan we een tour doen : snorkelen met manta ray’s die gemiddeld 3 à 4 meter doorsnede zijn. Nou gil ik al door mijn snorkel heen als ik een klein sardientje langs zie zwemmen… dus Andy heeft maar oordopjes meegenomen. Ik ben benieuwd. Vanmiddag met het snorkelen al een klein voorproefje gehad : een ‘kleine’ rog gezien. Wat ‘vliegen’ ze toch gracieus door het water.


Er moet toch ook nog wat geschreven worden over de vriendelijkheid van de ozzies. Want dat zijn ze zeker. Ze groeten bijvoorbeeld in het verkeer. Dus als je hier bijvoorbeeld op highway 1 rijd, zeg de A1 van Amsterdam naar Amersfoort, dan steek je gemoedelijk je hand op naar je tegenligger. Apart… dat wij het de eerste keer zagen dat we dat er iets met de auto was.. maar nee hoor. Gewoon even : hi mate!
Dus als toerist doe je natuurlijk je best om zo min mogelijk op te vallen en ga je de gewoonte overnemen. Nou kan het nogal makkelijk op de highway 1. Je komt soms wel een uur lang geen auto tegen. Dan ben je dus blij als je even je arm kan bewegen door te zwaaien naar een tegenligger. Lijkt me wat lastiger op de A1… kun je net zo goed je hand omhoog blijven houden….
Even een uitstapje over zo min mogelijk opvallen als toerist. Heb je wel eens twee Nederlanders een wetsuit zien passen? Nou de ozzies hier in Coral Bay vanmiddag dus wel. En lachen joh dat ze deden. Andy en ik moesten een wetsuit aanpassen die we morgen aan zouden trekken als we gingen snorkelen. (op zee werkt de verwarming niet) Nou weten degene die al eens een wetsuit aan hebben gehad dat het echt een klote klusje (ohhh) is. Wij de pashokjes in en natuurlijk stond de winkel propvol dat we er weer uitkwamen. Dus wij showen vol trots : ze passen! We kijken elkaar heel onwetend aan… waarom lachen ze nou zo? Blijkt dat de rits achter moet bij een wetsuit… tja weten wij veel. Zie je ons staan… gelukkig maar dat we overmorgen weer weg gaan. Morgen op de boot zullen we het in ieder geval niet vergeten!
Om terug te komen op de vriendelijkheid van de ozzies. Wij hadden enkele dagen geleden op Monkey Mia een catamaran tour geboekt. Zitten we enkele uren later rustig bij ons campertje. Komt de man van het bookings office ineens naar ons toe met een briefje in zijn hand. Hij was van plan het briefje op ons voorraam te plakken en was bij de receptie langs geweest om te vragen op welk nummer we stonden. Op het briefje stond dat hij iets had wat wij wellicht kwijt waren. We waren ons van geen kwaad bewust. Ineens begon er een lichtje te branden… fotocamera. Wij zoeken en inderdaad we konden hem niet vinden. Even langs het bookings office gelopen en voila : de camera weer terug.
Dat is het voor nu: morgen meer en hopelijk met foto van een manta ray.


Liefs,
Andy en Marjolein