De verwondering (4-12-06)

Om te beginnen nog even terug naar zondagmorgen; aankomst Perth. Degene die wel eens een lange vliegreis gemaakt hebben, kennen dat gevoel wel. Half slaperig bij een bagageband, wachtend en hopend dat je koffer goed doorgelabeld is vanuit Amsterdam. Wij dus ook afgelopen zondag. Tussen de wachtende mensen loopt een beveiligingsmevrouw met een ‘snuffelhond’. Hij loopt overal vrolijk snuffelend tussendoor en na ook onze rugzak te hebben besnuffeld loopt hij door…. althans dat dachten we. Hij maakt een korte schijnbeweging en komt terug bij onze rugzak en gaat pontificaal op zijn billen zitten. SHIT!!! Iedereen kijkt natuurlijk… Andy verdenkt mij meteen van het meenemen van ‘poedersuiker’…. maar niets was minder waar. Deze honden zijn getraind op het ruiken van verse etenswaren. Wij hadden inderdaad twee appels in onze rugzak zitten en hadden die net voor de landing in het vliegtuig opgegeten. Maar de geur was nog niet verdwenen. Na een korte ondervraging van de beveiligingsmevrouw aan ons (niet volgens de Zaanse methode) kreeg het hondje zijn beloning en konden wij verder wachten op de koffer, die overigens vrij snel daarna kwam.

Sinds vandaag voelen we ons een slakje. Ons eigen huisje altijd bij ons, gelukkig niet op onze rug. We hebben Perth verlaten en kwamen vrij snel terecht in de ‘echte’ natuur. Wijdsheid en vergezichten alom. Het valt ons wederom op dat de wegen zo ontzettend rustig zijn. Je kunt rustig een uur rijden zonder tegenliggers of inhalers tegen te komen. Onderweg even een picknick en alles even uittesten. Andy natuurlijk, want die moet altijd alle nieuwe dingen testen. Dus de kastjes, knopjes en deurtjes werden allemaal getest. Ook maar even het chemisch toilet testen. Beter op een rustige picknick plaats dan op een drukke camping dachten wij. De mevrouw van het verhuurbedrijf was vergeten te vertellen dat je eerst een ‘klepje’ open moest zetten. Dus we hadden meteen een plaatselijke overstroming, gelukkig getest met een kleine boodschap.
Uiteindelijk aangekomen bij onze bestemming voor vandaag : Lancelin. Het surfmekka van West Australië en schijnt ook geliefd te zijn bij internationale surfers. Het wow-gevoel kwam na onze eerste ontmoeting met de Indische oceaan. We hebben een half uur op het strand gelopen zonder iets tegen elkaar te zeggen. Het is haast niet te omschrijven. De kleur van het water lijkt veel op turquoise en het strand is van helder wit fijn zand. We hadden het strand overigens voor ons zelf alleen. Dat gevoel is niet te omschrijven. Een mooi strand, prachtige zee en even alleen (met zijn tweeën dan) op de wereld te zijn. We hebben ons een uur lang uitgeleefd in de golven en hebben daarna heerlijk terug gewandeld. In het kader van de sportiviteit: genoeg beweging voor vandaag.

Liefs van ons.