Cultuur (19-12-2006)

De afgelopen dagen zijn we weer naar het zuiden richting Perth gereisd. We zijn nu in Fremantle : een klein plaatsje 10 km onder Perth. Een groot gemis aan Australië is de niet aanwezige cultuur. Het is nog maar 400 jaar dat de Nederlanders ‘aan boord’ kwamen. Geen mooie oude kerkjes waar we best wel dol op zijn, geen oude gebouwen, weinig historie. Tja cultuur is er wel, belangrijke cultuur zelfs. 40.000 jaar aboriginal culture. Op de weg naar het zuiden hebben we twee belangrijke historische plaatsen aangedaan. De eerste was Greenough, een klein plaatsje onder Geraldton. Eind 1800 was het een bruisende nederzetting. Er werd veel gehandeld in katoen. Ongeveer 11 gebouwen uit die tijd zijn helemaal behouden gebleven en in het beheer van het wereld erfgoed gekomen. Een stichting runt het geheel en doet in onze ogen zeer goed werk. Het geheel is toegankelijk voor publiek (tegen betaling natuurlijk). Je wordt via een wandelroute meegenomen naar die tijd. De gebouwen zijn ingericht zoals destijds. Erg interessant. Het mooiste is dat de inname van het land van de aboriginals (een zeer naar kantje van de Australische geschiedenis en ook het heden overigens) met respect verweven was in de tentoonstelling. Op grote muren stonden fragmenten van een dagboek beschreven van een verdreven aboriginal man. (indrukwekkend).

Na een overnachting in Jurrien Bay (zeehonden aan de pier op ÉÉN minuut afstand van onze camping…) zijn we doorgereisd naar New Norcia. Vernoemd naar Norcia in Italië de geboorte plaats van Benedictus. De Benedictijnse (hoop dat ik dat goed schrijf) nederzetting is opgezet eind 1800 om (hoe kan het ook anders) aboriginals ‘te bekeren’. Begin 1900 was het een bruisend klooster met enkele honderden monniken. Op dit moment wonen er nog ongeveer 15 die allemaal een eigen taak hebben. (bakker monnik, molenaars monnik, boer monnik, financiën monnik, schilder monnik, bouw monnik) We hebben een rondleiding gehad door het dorp en het museum. In het museum hingen indrukwekkende schilderijen die in het verleden allemaal door monniken aangeschaft zijn vanuit Europa. De rondleiding door het dorp bracht ons in de gebouwen die niet vrij toegankelijk waren. Dit keer echt geen ‘kale’ kerken. Maar zeer rijk beschilderde kerken en kapellen. Het leven van de monniken is ook zeer bewonderenswaardig. Iedere dag hetzelfde ritme, volgens de regels van het Benedictijns geloof. In dat ritme zit wel iedere dag tijd ingebouwd voor recreatie (zwembad en fitness ruimte zijn aanwezig) en voor studie. De meeste monniken zijn dan ook doktor in de huppeldepup, maar doen er helaas niets mee. Maandelijks komen er nieuwe monniken op proef, maar heel weinig kiezen echt voor het leven als een monnik.

Solliciteren mocht altijd : helaas Andy wilde niet achterblijven… nee hoor… gelukkig maar!

Liefs,
Andy en Marjolein