Damn kangaroo!!

OK stel je maar weer eens voor: een stille weg midden door een national park. Geen auto voor je, geen auto achter je en al zeker een uur lang geen auto gezien. Kun je het je voorstellen? Echt heel erg rustig.. mooi, maar rustig. Wij rijden daar heerlijk in het rond. Radio op KEIhard : ‘radar love’ van de Golden Earring (tja ook hier waren ze eens beroemd). Op dat moment besluit een stomme kangaroe op de weg te springen. Waarom precies op dat moment? Hij (of zij) kon even wachten… er was immers toch verder niemand op de weg. Even wachten en de weg was veilig om over te steken. Maar nee hoor…. even ‘dutchies’ pesten moet de kangaroe gedacht hebben. Wij boven op onze rem, want als je een kangaroe raakt in Australië en het arme beest leeft nog moet je het zelf ‘handmatig’ afmaken. En aangezien wij natuurlijk van die watjes zijn … willen we dat natuurlijk niet. Een andere optie is om gewoon extra gas te geven en goed te mikken. Maarja geeft ook weer zo’n deuk in je auto als je geen ‘bullbar’ erop hebt zitten. Aan het aantal dode kangaroe’s langs de weg te zien hebben veel ozzies hun geluk al getest. Je ziet ze echt met bosjes langs de weg liggen zodra je buiten de stad komt. Maar om weer even terug te gaan naar mijn verhaal. Ik stond bovenop mijn rem en gelukkig niets geraakt. Wel echt de schrik van ons leven gehad. Van dat schrikken alleen al zou een ongeluk kunnen gebeuren. Maarja overleefd. Eerder van de week hadden we trouwens ook al eens de ‘schrik’ overleefd. Ze rijden hier links…. dus wij rijden ook links hier. Maar als je lekker loopt om een stadje te bezichtigen en je bent meerdere dingen tegelijk aan het doen: praten, wijzen, slokje water drinken… als je dan ineens oversteekt gaat het fout. Wij zijn nou eenmaal niet gewend om eerst naar rechts te kijken en dan pas naar links. We kijken naar links en steken over. SHIT…. da’s hier niet zo handig. Dus toen hadden we alletwee de schrik van ons leven. De automobilist denk ik ook :-)

Vanmorgen opgestaan en aan de overkant van de weg konden we meteen genieten van het voeren van de pelikanen. Echt aparte beesten. Een oud rimpelig vrouwtje vertelde een verhaal en gaf alle kinderen een visje om ze te voeren. De pelikanen snappen echter niet dat kinderhandjes niet zijn gemaakt voor ruw happen. Een aantal tranen dus. Maar wel apart om van dichtbij mee te maken. De pelikanen zijn wilde pelikanen maar hebben een neusje voor lekkere visjes… Het verhaal is ontstaan doordat aan de overkant van de weg vroeger een visser woonde die na een nacht vissen ’s ochtends om 8.45 uur zijn gevangen vis schoonmaakte en de restjes weggaf aan de pelikanen. Pelikanen die overvlogen (en nog steeds overvliegen) zagen de samenscholing van andere pelikanen en zeemeeuwen en kwamen ook naar beneden om visresten te halen. Nog steeds wachten iedere dag enkele tientallen pelikanen om 8.45 uur op de visjes. De visser is allang overleden maar vrijwilligers hebben het overgenomen. Gesponsord door donaties van de bezoekers iedere morgen.
Vandaag hebben we het Kalbarri National park bezocht. Een vreemde belevenis. Zoals al eerder gezegd rij je in een groene wijdse omgeving. Opeens is er een afslaag naar een national park. Die neem je. Betalen bij de ingang gaat doormiddel van geld (10$) in een zakje doen, kwitantie eraf scheuren en zakje deponeren in de bus. Zo simpel is dat. Geen controle, geen bemensing van de ingang, gewoon een bus. Aangekomen bij het uitzichtpunt (waar je natuurlijk alleen van kan genieten want het is nog steeds rustig hier) heb je ineens een overweldigend uitzicht. Een rivier die zich miljoenen jaren lang heeft uitgeslepen in het landschap en daardoor enkele honderden meters beneden het uitkijkpunt ligt. (voor USA gangers: zelfde ervaring als Grand Canyon.. maar dan in het klein)
Wederom vele gelukmomenten vandaag (zullen ze opraken…) Het mooie van geluk is dat er altijd genoeg is. Als je in de omstandigheid bent om een gelukmomentje te kunnen oogsten moet je dat natuurlijk zeker niet nalaten. Dat doen wij dus ook niet ;-)

Dikke knuffels,
Andy en Marjolein